Jammer!

Bezoek dat te vroeg komt! Je staat nog iets te versnipperen boven een saus die maar geen saus wil worden, maar vooral op een voegmiddel lijkt, en dan gaat de bel. Daar staat het bezoek: “Sorry, we zijn iets te vroeg. Ben je nog aan het koken? Nou, doe maar net alsof we er niet zijn.” Mensen die zeggen dat ze er niet zijn terwijl ze er wel zijn, vormen een grotere aanwezigheid dan wanneer ze er echt niet waren geweest, zeker als ze zeggen: “Moeten we soms even helpen?”
Ik ben ook altijd overal te vroeg, want heb de pest aan te laat komen. Als ik zelf zit te wachten, weet ik nooit hoe ik het beste met die loze tijd moet omgaan. Ga ik iets opruimen wat niet per se opgeruimd hoeft te worden. Jammer!
Ik kom nooit te vroeg als ik voor het eten ben uitgenodigd. Ja, ik ben wel te vroeg, maar bel niet aan. Uit piëteit wandel ik tot het afgesproken tijdstip door de buurt en doe onverwachte ontdekkingen. 
Gisteren was de Internationale Telaatkomdag. Niet iedereen zal daarbij stil hebben gestaan. De zondag is misschien ook niet geschikt voor zo’n dag. Bedoeling was dat we moesten overwegen of het wel zo erg is als iemand te laat komt. Moeten we daarin niet wat losser worden? Intuïtief knik ik en ook schud ik intuïtief nee. Probleem ligt vooral bij degene die zit te wachten. Moet je gewoon net doen alsof je niet wacht en doorgaan met waarmee je bezig was? Nuttig je dat af te vragen. Ik vond de Internationale Telaatkomdag eerst beetje belachelijk, maar na wat denkwerk niet meer.
Als ik na de wandeling door de buurt precies op tijd aanbel voor het eten, hecht ik kinderachtig aan het compliment: “Wat goed! Je bent een man van de klok!” Heb nog een lange weg te gaan. Eerst omschakelen.