Prijs

Soms lukt het je een probleem waarmee je worstelt, met vrienden te bespreken. Ik zeg `lukken’, want het valt niet altijd mee, je stelt je immers kwetsbaar op. Maar uit ervaring kun je weten dat het geen kwaad kan, al was het alleen omdat het formuleren van een probleem het al in de buurt van een oplossing brengt. We zeggen niet voor niets dat je ergens geen woorden voor hebt, maar als je die wel hebt, snap je er al wat meer van.
In mijn omgeving zijn vrienden die, als je het paar keer over hetzelfde probleem hebt gehad, met innige nadruk zeggen: “Laat het los.” Dat is een advies waarmee ik eerst niets heb, maar op den duur kán het een oplossing zijn. Kán. Je ruimt iets op, niet doordat je het opnieuw ordent en er dan even omheen loopt, nee, door het weg te doen. Kan niet met alle problemen, met sommige wel.
Sigrid Kaag hield eergisteren een sterke lezing. Een van de kernpunten: “Leiderschap is voor mij het tegenovergestelde van regelen en ritselen zonder visie. Als je de politieke managers te lang hun gang laat gaan, betaalt de samenleving daarvoor de hoogste prijs.”
Een groot probleem is hier kranig verwoord: die hoogste prijs is dat de samenleving steeds minder een samenleving is. Als de overheid een samenleving niet inspireert, wordt die samenleving een nogal wezenloze organisatie. 
Premier Rutte heeft één doel en dat is de langst zittende premier van Nederland worden. Dat hij zo de geschiedenisboeken in zal gaan. Dan komt er tijdje niets, dan dingen die geregeld en geritseld moeten worden.
Johan Remkes is de nieuwe informateur, VVD-prominent, dus ook vriend van de VVD, inclusief Rutte. Zijn voornaamste advies aan hem zou moeten zijn: “Laat het los.”