Wintersport

Vandaag verdwijnt de anderhalve meter. Zo zeggen sommige mensen het. Beetje rare mededeling. Bedoeld wordt dat de anderhalvemetersamenleving wordt opgeheven. Vorig jaar Woord van het Jaar: anderhalvemetersamenleving. Niet omdat het zo’n mooi woord is. te lang en klonterig, maar wel een woord dat veel over deze tijd zei. Zei, want het is allemaal weer voorbij. Volgens mij toch al een tijdje, maar ja, niet officieel. En daar hebben we altijd behoefte aan: dat iets officieel is. Maar de laatste maanden merkte ik nergens iets van die anderhalve metersamenleving. Nee, dat is niet waar, in sommige wachtruimtes wel en in het theater, maar niet op straat of in de cafés of restaurants waar ik kwam en kom. Ook niet in de trein waar je nog een mondkapje voor moet hebben.
Misschien gaat het met die coronapas ook zo. Wordt moeilijk over gedaan, maar is misschien onnodig. Behalve in een Italiaans restaurant in het zuiden van Denemarken heb ik die pas nog nooit ergens moeten laten zien. Hetzelfde als met een rijbewijs. Hoop gedoe om het te halen, maar in de twintig jaar dat ik het heb, is er nog nooit naar gevraagd, wat ik weleens jammer vind. Leuk dingetje, dat rijbewijs. Die QR-code ook, met die kordaat bewegende persoontjes eronder.
In deze krant las ik gisteren wel dat ik op moet schieten met boeken voor de krokusvakantie. Tenminste als ik dan op wintersport wil. Wil ik niet, maar ik denk wel over de kwestie na. Net zoals over de herfstvakantie die al aan de orde was toen de rare zomer nog op volle toeren draaide. Moest je ook snel boeken. Rustig aan, denk ik dan nerveus. Maar ja, de anderhalvemetersamenleving is weer een gewone samenleving geworden en dat hoort er dan allemaal bij.