Stempel

Hoe lang het al is, weet ik niet, maar volgens mij zijn we op de Nederlandse stations al best lang `Beste reizigers’. Dus als er iets omgeroepen wordt, vertragingen bijvoorbeeld, een woord dat trouwens niet wordt gebruikt omdat het te negatief is.
Ze zeggen “Beste reizigers” opdat niemand zich gekwetst of uitgesloten hoeft te voelen, maar het rare is wel dat als je het heel vaak hoort, je dan denkt: ja, nu weten we het wel dat we beste reizigers zijn. 
Afgelopen dinsdag zat ik te wachten op een trein die niet kwam, en dat was niet het enige dat er misging. De hele tijd werd er van alles omgeroepen, wel twee keer per minuut. En al die berichten begonnen met “Beste reizigers”. Als je iemand bent die zich snel gekwetst voelt, moet je toch langzamerhand vinden dat ze niet moeten overdrijven. Ik kwam pas een oude bekende tegen van wie ik de naam niet meer wist. Toen we een tijdje in gesprek waren, schoot die me ineens weer te binnen. Die ging ik dan na haast iedere zin uitspreken, om duidelijk te maken dat ik die heus niet kwijt was. In die sfeer.
Op station Den Bosch kwam er een nieuwe conducteur in de trein en die was van de oude stempel. De geluidinstallatie klonk stamelend en erg zacht, maar toch hoorde je dat hij ons aansprak met: “Lieve dames, beste heren, jongens en meisjes”. Dat hoor je nooit meer! Ik keek geschrokken om me heen, maar er gebeurde niets.
Bij het volgend station ging het nog verder. “Lieve dames, beste heren, jongens en meisjes, dit is station Eindhoven. Als u de trein verlaat, denk aan uw bagage en wees lief voor elkaar.” Echt waar. Iedereen hoorde het, maar had vanwege de vertragingen te veel haast om er werk van te maken en de hemel huilde herfstig.