Roerloos

Je hoeft niet overal iets over te zeggen. Soms zoek je naar woorden die vast wel ergens zijn, maar die je niet kunt vinden. En als je vindt dat je toch wat moet zeggen: “Ik heb er even geen woorden voor.” Is niet erg. 
Je staat bijvoorbeeld in een museum voor een betoverend schilderij. Je ziet er stilte op. Hoe je dat ziet, weet je ook niet, het heeft met het licht te maken, ja, herfstlicht in de vroege ochtend. “Mooi hè,” zegt iemand die naast je staat en ziet dat je roerloos aan het kijken bent. Ja, dat vind je ook, mooi, maar toch is dat het woord niet, het is meer, het gaat veel verder. Je kunt dan al pratend op weg gaan naar de woorden die je zoekt, maar liever niet. Dat je niet de juiste woorden kunt vinden, zorgt ervoor dat je het schilderij meeneemt naar de rest van de dag, misschien wel de komende dagen, misschien wel naar de rest van je leven.
Gisterochtend had ik het ook tijdens een wandeling door het bos. Door de week doe ik dat liever dan in het weekend. Ik ben er graag alleen. Je ziet van alles, je maakt van alles mee wat zich niet in woorden laat beschrijven. Wat je bijvoorbeeld niet moet willen delen: “Wat is het hier stil.” Dan ga je aan die stilte klungelen. Is wel duidelijk dat het stil is.
Ik schrok toen ik vorige week in deze krant las dat een nieuwe trend `bosbaden’ is. Dat je in groepsverband deelt wat je in een bos beleeft. Onder leiding van iemand die verstand heeft van wat dat met je doet. Erg goed bedoeld, maar het woord `bosbaden’ is al verontrustend, te groot voor de verstildheid die je overkomt.
De herfst gaat in november de diepte in. Bomen steeds kaler, grond hard, horizon verdwijnt in mist. Uitstekend voor introverte gedachten.