Doel

Het is een ouderwetse speelgoedwinkel. Voor de deur staat een beer met een zomers hoedje op die bellen blaast. Ik weet nooit of ik erbij moet melden dat het geen echte beer is. Ik kijk er graag naar, het is goed voor mijn humeur, ik zou zo’n beer best thuis willen hebben, midden in mijn werkkamer. 
Helaas moet ik niet vaak in de winkel zijn, maar soms loop ik er naar binnen alleen maar om te kijken. Als ik na een kwartiertje wegga, zeg ik tegen de mevrouw achter de toonbank dat ik helaas niet vond wat ik zocht, maar ja, je kunt dat ook weer niet te vaak zeggen, want dan gaat ze er vast iets van denken. Op z’n minst ga je daar bekend staan als De Man Die Nooit Vindt Wat Hij Zoekt. Dat is trouwens wel een beetje zo, ook buiten die winkel om, maar ik doe mijn best daarmee niet te koop te lopen.
Gisteren stond de bellen blazende beer helaas niet op de stoep. Het regende en daar zijn de bellen natuurlijk niet tegen bestand. Kan ook zijn dat het vanwege corona is, je weet het niet.
Toch heb ik een goed humeur, want ik bezoek de winkel met een zacht doel: een beer voor een pasgeboren meisje. Die zie ik meteen staan, maar ik doe net alsof dat niet zo is, eerst even rondlopen, eerst weer zin krijgen om met alles opnieuw te beginnen. Daar moet ik overigens niet te lang aan denken, want dan ga ik me ook afvragen wat ik anders zou gaan doen in mijn leven na de kinderjaren en dat zijn geen gedachten voor in een stille speelgoedwinkel. Ze horen wel bij de herfst, maar in de winkel is het geen herfst, maar lente en zomer tegelijkertijd.
Na een minuut of tien wijs ik naar de beer: “Die wil ik graag.” En dan even met de mevrouw over de beer praten en over het meisje voor wie die is.