Nummer

Soms verlang ik terug naar de tijd van de filterkoffie. Die was nooit op. De koffiecapsules wel, altijd inééns. Is mijn eigen schuld, vind ik dan hardop, ik moet me niet zo aanstellen met die cups, ook nog per se met een nummer, in mijn geval nummer 11, zogenaamd lekker sterk. Maar ja, dadelijk komt er bezoek en ik doe al levenslang mee met de tuttige gewoonte meteen koffie aan te bieden.
Dus huphup naar de supermarkt naar het koffiecapsulesschap. Daar laat een man zes pakken met mijn nummer in zijn winkelwagentje vallen. Ik hoef niet eens te kijken, maar doe het toch en zie wat ik al wist: mijn nummer is er niet meer. Alles aan die man irriteert me, de rode broek, de veel te keurige muisgrijze baard.
Ik vraag een jongen die vakken aan het vullen is, of er `achter’ nog koffiecapsules met mijn nummer zijn. Hij zegt: “Dat kan ik u echt niet zeggen. Ik denk van niet.” En hij gaat verder met vakkenvullen.
Nu moet ik iets aan mijn irritatie doen, anders neemt die me over. 
Er was zojuist op de radio een gesprek over de zoveelste aardbeving in Groningen. De verslaggever vroeg aan een gedupeerde: “Wat hoorde u, wat dacht u, wat voelde u?” In één adem. Behalve dat een aardbeving erger is dan koffiecapsules die op zijn, vond ik die vragen achter elkaar ook niet mis. Ik kon er wel mijn irritatie mee verzachten: ik hoef die niet te beantwoorden, kan gewoon lekker naar huis, vandaag maar geen koffie, thee kan ook aangenaam zijn. Ik koop een doosje druiven.
Bij de kassa sta ik achter de rode broek. Hij zegt dat hij alleen de pinpas van zijn vrouw bij zich heeft. Hij moet even naar huis bellen voor de code. Ik vraag me op volle kracht af: Wat hoor ik, wat denk ik, wat voel ik? 
Helpt.