Doos

Nooit gedacht dat ik een snijplank een prachtig cadeau zou horen noemen. Toch hoorde ik het. In een radioprogramma over kerstpakketten. Volgens een kerstpakkettendeskundige zijn die dit jaar harder nodig dan ooit, want iedereen heeft behoefte aan een schouderklopje. En dat is de bedoeling van het kerspakket, een schouderklopje. Als Zelfstandige Zonder Personeel kijk je dan even naar een onzichtbaar punt in de verte. Kerstpakket hoeft niet per se, wat ik alleen maar zeg om stoer te doen, maar ja, een schouderklopje is nooit weg. 
In het radioprogramma stond de verslaggever in een grote ruimte waar kerstpakketten werden gevuld met producten. Zo heet dat altijd: producten. Graag met de toevoeging luxe. Luxeproducten. Dat woord hoor ik ieder jaar wanneer de kerstpakketten aan de orde zijn. Zo grappig in een land dat bij de rijkste van de wereld hoort, luxeproducten in een kartonnen doos. Merendeel daarvan is eetbaar, maar, aldus de hoofdinpakker: “Er zitten ook prachtige cadeaus bij.” De verslaggever vroeg om een voorbeeld. Toen kwam de snijplank. 
Nog nooit kreeg ik een snijplank cadeau. Er zijn er wel een paar in de keuken, maar volgens mij zijn die uit zichzelf in huis gekomen. Maar als ik er een krijg denk ik misschien ook wel: prachtig cadeau.
Sommige bijverschijnselen van Kerstmis veranderen nooit. Zoals dat getut over de kerstpakketten. En over een dag of tien overspannen postsorteerders met kerstmutsen op. Een leidinggevende zegt dat ze de drukte niet aan kunnen. Natuurlijk ook het gezeur over de vraag wat er op tafel komt. Pas van de laatste jaren is de vergelijking tussen de reclamespotjes van de supermarkten. Die moet ik nog bestuderen. Eerst in de stemming komen.