Kaarsjes

Zouden er mensen zijn die toen ze begin januari de kerstboom aftuigden, tegen elkaar zeiden: “Zullen we het kaarsjessnoer zo handzaam mogelijk opbergen, zodat het in december niet uit elkaar gepuzzeld hoeft te worden”? 
Betwijfel ik, zo gaat dat doorgaans niet. Je bent blij dat al die feestdagen voorbij zijn, terwijl je ook weer bedrukt raakt door de schrale leegte van januari. De oliebollengeur moet het huis uit, de lege flessen naar de glasbak en o ja, de kerstboom, graag zo vlug mogelijk weg ermee. Misschien beschrijf ik het allemaal beetje kort door de bocht, maar zo gaat het toch ongeveer. En ondertussen moet je ook nog de stemming erin houden: “Ja, we gaan het allemaal anders doen.” We weten dat het voornemen het `allemaal’ anders te doen razendsnel vervaagt als je niet nauwkeurig voor ogen hebt wat je met `allemaal’ bedoelt.
Goed, die kerstboom. Herinneren we ons nog hoe we de onttakeling aanpakten? Volgens mij vat ik het sterk samen als ik zeg: versiering gauw in een doos, kerstboom hup op de stoep, doos in kast die haast nooit opengaat.
En ineens, altijd ineens, begint het allemaal weer opnieuw. Kerstboom staat klaar, doos vol versiering op tafel.
“Schat, je weet, we moeten beginnen met de kaarsjes. Doe jij die even?”
Je knikt getergd, je weet waarmee je het komend uur bezig bent, snoer uit elkaar halen met als enerverend dieptepunt kijken of alle lampjes het doen. Je bereidt je voor op teleurstellende momenten. 
Om alles wat te verzachten zet je kerstmuziek op, het bekende repertoire. Ik moet zeggen dat ik me altijd op dát moment verheug, maar na twee liedjes valt het me tóch niet mee.
Oké, het kaarsjessnoer dus. Altijd alléén doen! Ruzie hoeft niet!