Kurk

In de eerste week van het nieuwe jaar mag je best snel nog een goed voornemen maken. Kijkend naar de kerstboom besluit ik dit jaar kleine karweitjes minder lang uit te stellen. Tafel in de hoek opruimen, lampje in de gang repareren, kleren die ik nooit meer draag wegdoen, zoeken naar iets wat ik al heel lang niet kan vinden, dat soort dingen. En de kerstboom dus. Moet vandaag toch echt de deur uit. Immers Driekoningen en van huis uit heb ik meegekregen dat het dan afgelopen is met de kersttijd. De orde van de dag is januari, beetje bittere maand.
Ik probeer de kerstversiering zo hanteerbaar mogelijk op te bergen zodat ik over elf maanden niet hoef staan te mieren met haakjes die in elkaar verstrengeld zitten en een kaarsjessnoer dat zich in knopen heeft gerold. Beschadigde ballen, hup de prullenbak in, niet denken dat ik daar in december nog `wat leuks’ mee kan doen. Alles moet bovendien in één grote doos kunnen, wat er niet in kan, hup weg ermee. Als ik twee keer hup in zo’n kort stukje schrijf, ben ik voortvarender dan ik waarschijnlijk waar kan maken, maar soms moet dat.
Of het nog gebeurt, weet ik niet, maar in mijn kindertijd gingen we als drie koningen zingend langs de deuren. Heb ik trouwens maar één keer gedaan, want ben veel te verlegen voor zulke manifestaties. En ook nog een beroerde zanger. Vaag zit er in mijn hoofd nog een zeurderige melodie, maar de woorden ben ik kwijt. Natuurlijk vallen die op te zoeken, maar ik zoek niet alles op, het geheugen moet ook nog iets te doen hebben en vandaag schiet me vast nog een regel te binnen. Die ene keer had ik een gezicht met zwarte vlekken (kurk boven vlam), want ik was koning Caspar uit Afrika. Verzet was zinloos.