Dieet

“En dat zet ik dan naast mijn computer. En dan moet het leeg.”
Geloof dat ik op dat moment mijn oren spitste. Die spits ik graag, maar mijn oren hebben er niet altijd zin in.
Ik zit in de trein, verdiept in het landschap, voor me twee mannen en een vrouw, NS-medewerkers. De vrouw heeft het over iets wat leeg moet.
Ik vraag me af wat dat is. Heel veel kan er leeg. Je hoofd bijvoorbeeld, maar ja, dat zet je niet naast de computer.
De man zegt dat hij het herkent en is opgehouden alles in zijn mond te stoppen: “Op 3 januari 98 en nu 93,3.”
Ah, ik ben bij de les, het gaat over gewichtverlies. Januari is de maand bij uitstek om dat te bewerkstelligen. Volgens mij kan het ook in andere maanden, maar het is een soort ritueel de eerste maand van een lang, nieuw jaar daarvoor te reserveren.
Vijf kilo in nog geen drie weken is best veel. Misschien iets te veel. Paar jaar geleden volgde ik ook een slopend dieet. De kilo’s verdwenen razendsnel, als sneeuw voor de zon. Toen alles weer voorbij was en de kilo’s in het nest waren teruggekeerd, zei de vrouw van de viskraam, nadat ik een harinkje had besteld: “Ben blij dat u hier weer bent. Toen ik u laatst zag lopen, dacht ik dat u stervende was.”
Zoiets had nog nooit iemand tegen me gezegd. Ik bestelde nog een haring, preventief.
De vrouw zei: “Maar ik hoorde laatst iemand beweren dat je vanaf je geboorte als stervende bent. Zit wel wat in, als je daar goed over nadenkt.”
Ik vond het een zware mededeling, maar in principe inderdaad waar. Soms schiet het door mijn hoofd, steeds vaker.
De man die gestopt is met alles in zijn mond te stoppen, hoor ik zeggen dat hij half februari op 85 wil zitten: “Klaar is Kees.”
En dan een harinkje, denk ik.