Film

O ja, vorig jaar was er in deze tijd de avondklok. Veel mensen vonden dat lastig, ik niet zo. De avonden waren overzichtelijker dan daarvoor. Bezoek bleef niet zitten tot het eerste ochtendlicht, zelf hoefde je je ook niet af te vragen of je er nog even uit zou gaan, je verzette je zinnen gewoon thuis. Ik zag natuurlijk ook wel de nadelen: ons leven werd er kleiner door. En benauwender. Er kwamen minder avonturen op je pad.
Ik kwam erop toen ik gisteren in deze krant `11 vragen over carnaval’ las. Op dit moment zit ik verschanst in de stilte aan zee en dan kan het fascinerend zijn berichten over volstrekt andere omstandigheden te lezen. 
Onder meer vanwege die avondklok kon er van carnaval nauwelijks sprake zijn. En ook de cafés waren dicht. De liefhebber restte niets anders dan verkleed door de woning te hossen, wat ook iets kan hebben, want de meesten van ons doen dat zelden.
Vooral bij de eerste vraag bleef ik even hangen: “Wat is eigenlijk het probleem met carnaval?”
Ik begrijp dat het vooral de polonaise is. Je kunt naar cafés en feestzaaltjes, mits je gecodeerd bent en afstand houdt. Dat laatste wordt ingewikkeld wanneer de feestmuziek inspirerend en heftig is. Een beetje carnavalsvierder stort zich dan in de polonaise.
Niets is lang geleden, maar toch wel als ik aan mijn eigen rol in de polonaise denk. Twee keer raakte ik erin verzeild, gedwongen (“Doe toch gezellig mee!”). Die momenten beschouw ik niet als hoogtepunten in mijn leven. 
Hoe voelt de polonaise, nee, hoe oogt de polonaise als je 1,5 meter afstand moet handhaven? Zie toch een zeker schoonheid voor me. Beetje zoals in een moeilijke maar ook mooie moderne Italiaanse film over intense, ingewikkelde kwesties.