Nuchter

Toen ik deze week de fascinerende documentaire zag over alles rond de verloving en het huwelijk van Willem-Alexander en Máxima, moest ik ook even aan De Dijk denken. In 2006 schreef ik een boek over die band en sprak ik vaak met de manager, Jantien Keunen. Die vertelde dat De Dijk gevraagd was om op het koninklijk huwelijksfeest op te treden. Willem-Alexander was fan, misschien nog steeds. 
Het gesprek met de hoffunctionaris was kort, Jantien zei: “We doen geen bruiloften en partijen.” Klaar. Dat was nu eenmaal de afspraak. En in sommige kringen is afspraak afspraak. Zonde van de tijd te overwegen daar voor één keer van af te wijken, ook al is die ene keer uitzonderlijk. Ik ben bevriend met de zanger van de band en die zei het `volstrekt logisch’ te vinden. 
De reactie van de manager vind ik typisch West-Fries. In het verspreidingsgebied van De Gelderlander zijn West-Friezen dun gezaaid, maar ik ken er nogal wat, niet alleen van feesten (`afterparty’s’) van De Dijk, maar ook uit de streek aan zee waar ik vaak ben. Is altijd even wennen aan de meedogenloze helderheid in woord en gebaar, maar uiteindelijk knap je er van op, mijn verzet tegen aanstellerij wordt er nog intenser van. Ze vinden daar immers nogal vlug dat je je aanstelt. Kan lastig zijn, meestal niet.
Op de site van deze krant las ik een prachtportret van schaatsster Irene Schouten die vandaag op de 3000 meter start. Tot op het bot West-Fries, dus adembenemend nuchter, dus vast opgewassen tegen rare dramvragen die sommige sportjournalisten zo graag stellen.
Haar humor lijkt me typerend. Vragen of je aan een oliebol wil ruiken en dan de poedersuiker in je gezicht blazen. West-Fries: slappe grappen hard uitvoeren.