Sponsje

Laatste wat ik wil zijn, is een zeurpiet, maar ik vind bijna alle reclames op televisie oerlelijk. Als ik er toch voor zit, kijk ik wel om de gedachten(n) erachter te begrijpen en dat lukt haast nooit. 
Ben blij dat de Tweede Kamer zich gaat bemoeien met de gokreclames, want die zijn nog lelijker dan de andere reclames die lelijk zijn. Vooral de ontspoorde rotzooi over `Koning Toto’.
Wat het verzacht, is dat ik terugdenk aan mijn kindertijd. Mijn vader vulde wekelijks de voetbaltoto in. Met kruisjes. Winst, verlies, gelijkspel, die mogelijkheden. Die kruisjes moest je duidelijk en stevig zetten, want het formulier was in drievoud: een exemplaar voor de invuller, een voor de sigarenwinkel waar je het inleverde, en een voor de toto zelf. Wat ik niet meer weet, is of er carbonpapiertjes tussen zaten of dat ieder blaadje automatisch carbonpapier was.
In ieder geval een karweitje dat mijn vader serieus nam. Als hij het formulier invulde, lag er naast hem een notitieboekje met aantekeningen over uitslagen. Hij maakte graag aantekeningen in boekjes. Heb ik overgenomen. 
Mijn moeder zei nog net niet: “Even stil allemaal, vader vult de toto in.” Maar had gekund.
Ik daarna, eervolle taak, met het formulier naar het `Sigarenmagazijn’. Daar werd het serieus behandeld. Je kreeg één velletje mee terug, voorzien van zegels en stempels. De plakbaarheid van die zegels werd bevorderd door een klein oranje sponsje in een groen plastic omhulsel, een kantoorachtig ding dat bescheiden op de toonbank stond. 
Toen ik uit huis ging – zo heette dat- vulde ik ook een tijdje dat totoformulier in, maar dat deed me te weinig. Was iets voor mijn vader en Frits van Turenhout. De oude verdwenen tijd.