Stappen

Er verscheen een boek waarin het onder meer gaat over onze neiging klusjes in huis uit te stellen. Geschreven door een hoogleraar klinische neuropsychologie, Margriet Sitskoorn, titel: Ik². Over zo’n boek lees ik alleen maar, ik haal het niet in huis, want de aanwezigheid ervan is me te confronterend. Als ik het zie liggen, denk ik telkens dat ik wat aan mijn uitstelgedrag moet doen. Ik ben trouwens niet zo’n uitsteller, ik besluit gewoon er niet aan te beginnen. In mijn omgeving valt dat niet altijd goed, maar ik ken mijn beperkingen.
De neuropsycholoog legt uit hoe het komt dat we soms niet daadkrachtig zijn. `Geen zin’ is de belangrijkste verklaring. Aan die conclusie hoeft geen jarenlange studie vooraf te gaan.
Maar hoe zet je jezelf in beweging? Ze adviseert in je hoofd alle stappen te doorlopen waar het klusje om vraagt: “Op de fiets stappen, naar de bouwmarkt gaan, je tas wegzetten, koffiezetten, randjes aftapen, kluskleren aantrekken en verven.” Dit dus eerst in gedachten. 
Ik word dan al enorm geremd, zeker door de fase bouwmarkt. Zodra ik daar binnen ben, zelfs alleen maar in mijn hoofd, raak ik in een stemming waarmee ik niet uit de voeten kan, een mengeling van woede, weerzin en verdriet. 
Verf kopen gaat nog wel, maar ander materiaal is ingewikkeld. Ik moet om raad vragen en dan stelt de bouwmarktmedewerker mij een vraag die ik nooit kan beantwoorden: “Zit aan de andere kant een contractieboutje?”
Geen idee, heb nog nooit aan de andere kant gekeken, type boutje is me onbekend. 
Liefst wil ik meteen naar huis, gordijnen dicht, hup naar bed met Kuifje in Tibet en het voornemen voorlopig niet aan de klus te denken.
Hartstikke zwak. Als de donder kluskleren kopen.