Verschansen

Soms moet je niet al te losjes door je herinneringen lopen, maar je sterk concentreren op wat er nu werkelijk aan de hand was. Zo zeg ik vaak dat in mijn kindertijd mijn ouders hun leven indeelden in Voor De Oorlog en Na De Oorlog. In die eerste periode waren ze jong en hadden ze hun handen vol aan een toekomst waarachter ineens hard een punt werd gezet, en erna begonnen ze aan een nieuw leven in de vaste overtuiging dat het nooit meer oorlog zou worden. Ja, ik weet zeker dat ze daarin even geloofd hebben, maar niet zo lang als ik altijd zeg.
Ik herinner me hun enorme bezorgdheid toen de Koude Oorlog steeds heftiger werd. Of ze bang waren, weet ik niet meer. Denk het haast niet, niet écht, omdat ze in hun optimisme een nieuwe oorlog volstrekt onvoorstelbaar vonden, terwijl er toch vaak werd gezegd, in de media en op straat, dat `de Russen’ ieder moment op de stoep konden staan. Er waren twee wereldleiders, die van Amerika en `de Rus’ en een van hen hoefde maar op een grote rode knop te drukken en dan was het afgelopen uit met zo’n beetje de halve wereld. Daarom hadden mijn ouders door de overheid verstrekte instructies in huis, voor wanneer de atoombom zou vallen. Bijvoorbeeld je razendsnel verschansen onder tafel.
De Koude Oorlog duurde lang voort, maar de nieuwe tijd werd steeds nieuwer en het leek net alsof de oorlogsdreiging ook daardoor steeds onschadelijker werd. Natuurlijk, er was voortdurend ver weg oorlog, zoals in Vietnam, maar hier in het westen hoefden we ons geen enge dingen in het hoofd te halen.
De woordspelerige cabaretier Seth Gaaikema maakte in 2000 al spitse grapjes over Poetin. Iets met `input’ waarvoor je uit moest kijken. Lachen. Rare Rus.