Slijpen

Ja, het lievelingsnummer van Peter R. de Vries, maar de zeer Britse band Procol Harum heeft meer moois gemaakt dan A Whiter Shade of Pale. Zanger en pianist Gary Brooker overleed vorige week en gelukkig heb ik hem zijn meeslepende en mysterieuze lied een paar keer live horen vertolken. De laatste keer een jaar of twintig geleden in het Amsterdamse Paradiso toen hij meedeed met vriendenband van ex-Rolling Stone Bill Wyman. Hij zal het duizenden keren gezongen hebben, maar deed alsof het voor het eerst was. Muisstil waren we.
Ik ga zijn stem de komende dagen graag nog een paar keer beluisteren. Gelukkig heb ik nog veel eigenzinnigheid van Procol Harum in huis.
A Whiter Shade of Pale was ook het nummer waarnaar John Lennon dagelijks een paar keer luisterde, toen hij zich jaren had teruggetrokken uit het openbare leven.
Het verscheen in de vroege zomer van 1967, het jaar waarin ik vijftien werd. Ik vond het eerst beetje saai en begreep weinig van de tekst, nog steeds niet helemaal, maar voelde wel dat het buitengewoon was.
Bovendien was het muziek waarop je op feestjes traag kon dansen, dicht tegen een meisje aan. Heette dat niet schuifelen? Of, erger: slijpen? Ja, die betoverende intimiteit. 
Laatst had ik het er met een vriend over. Je moest wel vaag grensoverschrijdend in de weer zijn toen, anders wist je niet of je een kans maakte bij het meisje van je dromen. Zoiets mondeling aan de orde stellen werkte niet. Nee, het dansen was de gelegenheid bij uitstek je bonkend puberhart te luchten.
Het grensoverschrijdende viel trouwens wel mee, maar nu zou het linke soep zijn. 
Zojuist luisterde ik naar A Whiter Shade of Pale, natuurlijk, en had weer zin met veel opnieuw te beginnen.