Chopin

Zwevender dan ooit ben ik, maar dat zeg ik de laatste jaren telkens paar dagen voor de verkiezingen. Ligt dat aan mij? Waar heb ik behoefte aan? Vraag ik me dat te weinig af?
Gisterochtend ging het er tussen zeven en acht op de radio vooral over. Dus ik spitste de oren. Natuurlijk kwam ook de oorlog aan de orde en soms werd er zelfs een bruggetje geslagen tussen daar en hier. Ik hoorde een politicus zeggen, weet helaas niet meer wie: “Kijk hoe er in Oekraïne gevochten wordt voor de democratie…” En toen zei hij er iets achteraan, wat ik niet exact kan reproduceren, maar het kwam er op neer dat we daarom de gemeenteraadsverkiezingen uiterst serieus moeten nemen. Helder.
Verder keutelden er de gebruikelijke praatjes bij de stembureaus die al open waren. Aan de voorzitter van zo’n bureau werd gevraagd of hij een grote opkomst verwachtte, want ja, dat vraag je dan aan die voorzitter. Hij antwoordde dat het niet te zeggen viel wat de oorlog in Oekraïne voor een invloed had op ons stemgedrag, maar hij rekende toch op min of meer dezelfde opkomst als de vorige keer. Een voor de hand liggende volgende vraag zou zijn wat die opkomst dan was, maar die werd niet gesteld, waardoor het item aan kracht verloor. Kan best zijn dat er alleen maar iets gezégd moest worden zonder dat het verder enige inhoud hoefde te hebben. Zo gaat het vaak.
En plotseling dook er in het radioprogramma een onderwerp op dat me zeer aangreep. Nog. In haar half verwoeste appartement in een stad in Oekraïne speelde een vrouw piano, Chopin, voordat ze dadelijk de deur voorgoed achter zich dicht zou doen. 
Alles werd ineens onbelangrijk, wat natuurlijk niet de bedoeling is, maar toch bleef dat lang zo.