Schuldig

Gelukkig wordt me zelden gevraagd wat er door me heen gaat. Die vraag is alleen aan de orde wanneer topsporters een topprestatie geleverd hebben. Ik ondervind wel andere erge vragen, zoals: “Is er iets?” Of: “Waarom vraag je dat?” Ook erg: “Wat bedoel je?”, terwijl het glashelder is wat je bedoelt, de ander is het alleen niet ééns met wat je bedoelt, vandaar: “Wat bedoel je?”
Gisterochtend loop ik in de vroege ochtendzon naar de sportclub en onderweg zie ik een vrouw staan staren naar haar hond die zich aan het ontlasten is. Ik ken haar niet. Ze kijkt bedroefd, wat ik misschien ook zou hebben wanneer ik me op dat tafereel concentreerde. Maar zo bedroefd dat ik haar het best graag zou vragen: “Is er iets?” Ja, natuurlijk is er iets, er is altijd iets, maar even zijn het de enige woorden waarmee je kunt beginnen. Waarmee? Troost? Hulp? Luisterend oor? Arm? Natuurlijk zeg ik niks, ik moet huphup naar de sportclub. De hond, middelgroot van postuur en met een slordige uitstraling, kijkt ook bedroefd. De vrouw heeft het poepzakje in aanslag. 
Wanneer ik haar passeer, hoor ik haar zeggen, tegen de hond: “Baasje is daar veel beter in, ja. Maar baasje is ver weg, ja. Komt misschien nooit meer terug, ja.”
Aangrijpende woorden in de vroege morgen. Ook dat ze die tegen de hond zegt. Waarschijnlijk liet baasje die voorheen uit en was hij ook bekwamer in de omgang met het poepzakje, maar hij is verdwenen in een ander leven.
Ik voel me snel schuldig. Om alles. Daar moet ik vanaf, maar dat kan niet meer. 
Uur later loop ik naar huis en ik zie de vrouw weer, nu aan de overkant van de straat. Lange hondenuitlaat is het. Misschien wil ze ergens naar toe, maar weet ze niet waarheen.