Neus

Vreemd, maar om me heen hebben meer mensen last van corona dan tijdens de officiële epidemie. Simpele verklaring: iedereen is wat roekelozer, maar zover ik het kan overzien zijn de mensen die ik ken en ziek zijn geworden, allemaal voorzichtig, in ieder geval even voorzichtig als toen. Ik doe ineens per ongeluk of het lang geleden is, maar dat is het niet.
Wat me ook opvalt, is dat juist mensen die haast nooit `iets hebben’, nu geveld op de bank liggen en als ze er weer vanaf komen met vage klachten blijven rondlopen. 
Misschien let ik niet goed op, maar ik heb de indruk dat de ziekte nauwelijks meer een kwestie is. Is het niet nuttig zo nu en dan de landelijke stand van zaken inzichtelijk onder de loep te nemen? Ik ben helemaal geen voorstander van al te veel waarschuwingen, maar af en toe lijkt me niet belachelijk.
Het mag natuurlijk niet, maar soms heb ik de indruk dat corona ook een nieuwe smoes is: “Nee sorry, ik kan helaas niet komen, ik heb sinds vanochtend een verstopte neus en je weet…” Zin wordt niet afgemaakt, want we weten natuurlijk wat we moeten weten, we zijn niet achterlijk, maar ik betrap me er zo nu en dan op dat ik denk: nou ja, verstopte neus.
Uit de eerste fase van mijn leven was het vaak De Rug: “Spijt me enorm, maar ik kan niet meedoen, het is de rug weer, hè.” In die tijd hielpen we elkaar vaak met verhuizingen, met montere tegenzin.
Daarna was het De Griep: “Ik heb geloof ik een griepje onder de leden heb, ik blijf thuis.” Ook al was het telefonisch, je moest die woorden beetje bleek uitspreken.
Van nature hadden we er respect voor, voor De Rug en De Griep. De nieuwe Rug en Griep: “Ik loop zo raar te hoesten.” En de verstopte neus natuurlijk.