Dichterbij

In het ochtendprogramma op Radio 1 zei een verslaggever gisterochtend dat er in de Tweede Kamer op dat moment vast mensen `met klotsende oksels’ rondliepen. Was kwart voor acht, best vroeg, ik bedoel vroeg om in de Kamer te zijn. En dan ook nog met klotsende oksels. 
Wanneer ik iets lelijk vind gezegd, neem ik het meteen letterlijk. Klotsende oksels. Vind ik altijd beetje vies. Heb niets tegen transpiratie, maar klotsen, nee. Is waarschijnlijk vooral het woord. Klotsen dus. 
Wanneer iemand veel geld heeft, zo veel dat het niet op kan, hoor je: het geld klotst daar tegen de plinten op. Ik denk dan: alleen in het geldpakhuis van oom Dagobert in Duckstad mag geld klotsen. Het moet zelfs, want Oom Dagobert zwemt er graag in rond, in ouderwetse zwemkleding.
Terug naar de klotsende oksels in de Tweede Kamer. Die hadden te maken met de toespraak van president Zelensky, paar uur later. Natuurlijk hoogst belangrijk, die toespraak, maar waarom heb je er om kwart voor acht al klotsende oksels van?
De president sprak in heldere taal die de waarheid nog meedogenlozer maakte. Het meeste van wat hij vertelde, wisten we al, ook welke historische gebeurtenissen uit onze geschiedenis hij in zou zetten, maar toch kwam de oorlog nog dichterbij dan die al was. Vriendelijk was hij voor ons en blij met wat we al deden. Duidelijk wat hij nog verwachtte. Hij bouwde zijn toespraak sterk op, alles voegde zich meteen in onze gedachten. Ook het gruwelijk onderscheid tussen de hel van de oorlog en de hel van terreur. 
De president weet hoe zijn woorden te doseren. Zijn slotakkoord over verbinding werkte uitstekend: “Dat weet jij ook, Mark Rutte.”
Maar die heeft nooit last van klotsende oksels.