Kwast

Gisterochtend zag ik in een televisieprogramma dat een bisschop de bloemen zegende die klaarlagen om naar Rome vervoerd te worden. Zondag staan ze op het Sint Pietersplein wanneer de paus de wereld toespreekt. De hoop leeft dat hij zal zeggen: bedaank voor die bloeme.
Het was het zegenen dat me beetje vertederde. De bisschop deed het met een kwast die hij eerst in een chique emmer doopte. Oud gebruik. In onze katholieke kindertijd zeiden we tegen elkaar dat die kwast normaal als pleeborstel functioneerde. Denk ik nu niet meer. Die tijd is voorbij.
De bisschop zegende met trotse aandacht. Wat ik me dan wel kinderachtig afvraag is hoe de bloemen het zonder zegening zondag op Sint Pietersplein zullen doen. Zijn ze al aan het verwelken voordat de paus ons ervoor kan bedanken? Je weet het niet.
In mijn jeugd ging de pastoor in de kerk zo nu en dan ook met de kwast en emmer rond. Op hoogtijdagen, meen ik.
Ik herinner me hoe ik in een rij buurtkinderen zat. Onze ouders bevonden zich in de bank achter ons en zagen erop toe dat we ons belachelijk braaf gedroegen. En op het einde van de mis gebeurde het: de pastoor schreed met kwast door de kerk, omringd door misdienaars van wie er een de chique emmer droeg. De pastoor zegende onbekommerd spattend in het rond. 
Toen onze rij aan de beurt was geweest, voelde ik dat ik niet benat was. Dat stemde me zorgelijk. Was de zegen aan me voorbijgegaan? Weer buiten in juichend zonlicht zag ik dat een van de buurmeisjes wel zegenwater op haar gezicht had, het leek alsof ze gehuild had. Met mijn wang veegde ik er even overheen. Zo zat ik qua zegen tenminste goed. En kom ik zomaar bij het Boekenweekthema: Eerste Liefde. Helaas te vroeg gepiekt.