Metéén

Van ziek zijn is de aangenaamste fase het uitzieken. Je hoeft nog niets, niet van jezelf, niet van je lichaam dat natuurlijk ook bij jezelf hoort, maar er is niet veel naars meer aan de hand. Je denkt aan de dag van morgen wanneer je weer op de been bent. Je kunt dan door met de orde van de dag die je eigen is, en waarvan je je een kleine week geleden distantieerde. Interessant is dat je sommige dingen in de orde van de dag anders gaat aanpakken. Heb je bedacht tijdens de koortsige dagen voor het uitzieken. Koorts kan ook kraakheldere momenten opleveren. Die duren niet lang, fractie van een seconde, maar daarin kunnen belangrijke inzichten beginnen.
Kortom, je bent behoorlijk met jezelf bezig. Eergisteren zette ik na een zweterige nacht in de vroege ochtend de radio aan en hoorde een tergend wakkere vrouw over het mooie weer van die dag jubelen: “Als u ook maar even naar buiten kunt, doe dat dan metéén!” 
Ken het niet van mezelf, maar ik hoorde me hard tegen de radio spreken: “Zeg, laat ons alsjeblieft met rust. Maak ik zelf wel uit.” Ik was er zelfs rechtop voor gaan zitten en moest onmiddellijk weer gaan liggen. Wist zeker dat ik het niet had geroepen omdat ik toevallig niet naar buiten kon, ja, alles kan, maar het was niet verstandig. Ik riep het ook omdat ik het olijk dwingende gezeur in verband met mooi weer al jaren moeilijk verdraag. Iedereen vindt heus wel zijn (M/V/X) weg. We zijn niet gek. En als je met je winterjas aan dommelend in de bijkeuken wilt blijven zitten, doe je dat. 
Voordat ik de radio uitzette, hoorde ik nog net: “Dit is de dag waarnaar duizenden barbecueliefhebbers máándenlang hebben uitgezien.” Kan ook dat ik alweer aan het koortsdromen was.