Liedjes

De muziek die Henny Vrienten voor films schreef vind ik erg goed. Vaak staat die op als ik aan het werk ben. Gaat betoverend in je gedachten zitten. 
Veel hoor, drie in één week: Henny Vrienten, Jan Rot en Arno Hintjens uit Oostende.
Jan Rot kende ik een beetje. Hij had duizend liedjes in zijn hoofd en ik geloof dat hij altijd zin in die liedjes had. Als er een ter sprake kwam, pakte hij meteen zijn gitaar, de bonuskaart van Albert Heijn als plectrum, en daar ging hij, deed niet zijn best mooi te zingen, nee, liet het liedje het werk doen. Heel aanstekelijk. Vaak liedjes die hij vertaald had, op zijn strikt eigen, onbekommerd brutale manier.
Zeker weten doe ik het niet, maar ik meen me te herinneren hem ooit in een musical over Doe Maar gezien te hebben. Wat hij daarin deed, staat me ook niet meer bij. Ook niet waarom ik erheen ging, want Doe Maar ging meestal aan me voorbij. De muziek vond ik lekker klinken, maar ik kreeg er niets mee. Onbelangrijk verder. Erg dat ze dood zijn, Henny Vrienten die succesvol bleef in alles wat hij na Doe Maar deed, en Jan Rot, de montere ploeteraar.
Van Arno Hintjes heb ik het meeste wat hij maakte in huis. En ik luister er nog steeds graag naar. De intensiteit ervan is licht verslavend. Als hij in de buurt een concert gaf, ging ik erheen. Alleen het begin van het optreden al: ineens gingen alle lichten uit, dan zag je de gloeiende punt van een sigaret, licht aan en dan barstte hij los, altijd in het zwart, de microfoonstandaard tegen zich aan gedrukt. Was net alsof hij speciaal voor iedereen apart zong, donkere romantiek die je recht in het hart raakte, avontuurlijk en bloedprachtig. En melancholiek natuurlijk. Krijg je van Oostende.