Bezorgd

Kinderen van ouders die de oorlog meemaakten, zijn inmiddels ook behoorlijk oud. Graag denk ik aan de eerste Bevrijdingsdagen van mijn leven. Ik zal een jaar of vijf zijn geweest toen het goed tot me doordrong wat er op 5 mei gevierd werd, late jaren vijftig. Er werd nog vaak over de oorlog gesproken, door mijn ouders en hun vrienden, sommige verhalen werden telkens opnieuw verteld, maar dat moest ook, het werd opgeëist door wat die verhalen wáren, de angst, het verdriet, de rouw, de ontreddering. 
Vrijheid was een groot woord, mijn ouders spraken het met ontzag uit. Het was in mijn herinnering ook altijd mooi weer op die Bevrijdingdagen, het heldere licht hoorde bij de opluchting die zo voelbaar was, hoorde bij optimisme.
De kinderen van de ouders die de oorlog meemaakten, groeiden op, waren bezig met een eigen leven, steeds verder weg van de oorlog, de verhalen erover verbleekten een beetje, wat ook kwam door de nieuwe tijd die ieder dag nieuwer werd.
Op 5 mei werd het feest als feest belangrijker dan wat er met dat feest gevierd werd. Zo gaat dat. Dat zeg je dan: zo gaat dat nu eenmaal.
Vandaag is het 5 mei 2022. Opnieuw is er oorlog in Europa. We keken er niet gealarmeerd van op dat het op veel plekken in de wereld het geval was, immers ver van ons bed. Maar nu is de oorlog in de buurt. Toen die pas begonnen was, ging het er onophoudelijk over, in het nieuws, in de praatprogramma’s, in onze gesprekken op straat. Er gaan ook dagen voorbij waarop het nauwelijks gebeurt. We wennen snel, we hebben de handen vol aan onszelf en onze dagelijkse dingetjes.
Vandaag vieren we vrijheid. Laten we dat bezorgd doen. De kwetsbaarheid ervan geeft weinig ruimte aan opluchting.