Weggedaan

Wanneer het begon, weet ik het niet meer, maar ineens waren ze er, vriendelijk ogende boekenkastjes ergens in een straat, met daarin boeken die je gewoon mag meenemen. Monter stemmend verschijnsel. Troostrijk op dagen die maar niet op kleur kunnen komen. 
Voor mij zorgen ze ook voor onthaasting, want ik sta er bijna altijd even bij stil, nieuwsgierig welke boeken mensen niet meer bij hun leven vinden horen. Misschien mag ik niet van mezelf uitgaan, maar afstand doen van een boek vind ik nogal wat. Heb ik het niet over boeken vol taartbakinstructies of leuke dingen doen met theezakjes. Die heb ik overigens niet, maar ik zie ze wel in de kastjes staan, wat uiteraard prima is, want ook die kastjes laten op hun manier zien hoe het met ons zit.
Uiteraard kijk ik ook of er een door mij geschreven boek in staat. Was pas één keer het geval en toen liep meteen razendsnel door. Twee jaar aan gewerkt en daar stond het dan, weggedaan en thuisloos.
Haast nooit nam ik een boek mee, want ik heb er thuis genoeg, ook veel te veel die ik nog moet lezen. Eens per jaar liet ik een opkoper komen om de boeken die het huis te vol maakten, mee te nemen. Pijnlijke momenten. Ik kreeg er ook nog wat geld voor, maar steeds minder. Omdat ik vermoed dat ik de volgende keer voor zijn diensten moet betalen, loop ik af en toe met een plastic zakje vol naar zo’n kastje. 
Het dichtstbijzijnde is naast een school voor erg jonge kinderen. Gisteren kwam ik met de boeken toen er een stuk of tien zonnige moeders bij de uitgang aan het wachten waren. Terwijl ze druk pratend om me heen gingen staan, deed ik een beetje bedremmeld waarvoor ik daar kwam. “Mooi spul,” wilde ik zeggen, maar dat zeg je niet.