Sporten

Gisteren stopte er ineens een vrachtwagentje van de gemeente in de straat. Twee mannen laadden met haastige tegenzin materiaal uit waarmee een straat of een gedeelte van een straat kan worden afgesloten, alles rood-wit van kleur. Wat nu weer, dacht ik. Sommige gedeelten van de straat zijn de afgelopen maanden opengemaakt. Vervolgens werd er door een paar bloedernstige deskundigen met klemborden in het gat gekeken, ze maakten notities en daarna kon de boel weer dicht. Raadselachtige werkzaamheden.
Gisteren besefte ik ineens dat het om dit huis gaat. Nieuwe gasleiding, oude is te oud voor deze tijd. Twee maanden geleden zou het karwei geklaard moeten worden, maar toen heerste er corona in huis. Ik kreeg op mijn donder, ik was gezond, maar: “U had het meteen moeten zeggen.”
Ze waren met vieren gekomen. Een van hen stond de straat al op te breken, tussen het rood-witte hekwerk. Omdat ik in sportkleding de deur had geopend, waren ze ontstemd. Zij werken, ik lekker sporten. Dat zeiden ze niet, maar ik zag dat ze dat dachten. Daarom zei ik dat het moest van de dokter. Ook dat ik er he-le-maal geen zin in had natuurlijk. Ze negeerden deze toelichting.
Ze brachten hun gereedschap weer terug naar het busje en zeiden dat ik gebeld zou worden voor een nieuwe afspraak. Dat laatste woord spraken ze dreigend uit.
Daarom zit ik nu klaar. Het is bijna zeven uur. De bedoeling is dat ze tegen achten beginnen. Ik zie al twee busjes staan, maar geen mannen. (Misschien doen vrouwen dit werk ook, vast, maar de vorige keer waren het mannen.) Ik weet dat ze me dadelijk storend gaan vinden. Weet nog niet waarom, daarom ga ik na waaraan ik schuldig zou kunnen zijn. Zo beginnen mislukte dagen.