Talent

Sommige prestaties zijn fascinerend, ook al weet je niet waartoe ze leiden of wat ze veroorzaken. Zaterdag vestigde in Eindhoven Willem Bouman het wereldrecord hoofdrekenen. Dat deed hij voor de zesde keer. Hij is 82 jaar en weet van geen ophouden. Bemoedigend is dat. 
Ik las welke som hij oploste en het lukte me niet eens de vraag van die som te begrijpen, de derdemachtswortel trekken uit een getal van 36 cijfers. Ik heb geen idee wat een derdemachtswortel is. Misschien is het me ooit verteld, op school, maar die informatie is verdwenen in de nacht van de eeuwigheid. 
Moet erbij zeggen dat ik niet kan rekenen omdat ik nauwelijks in staat ben getallen langer dan een paar seconden te onthouden. Mijn moeder zou zeggen: “Jij kunt weer andere dingen, jongen.” Dat zei ze trouwens vaak, recht uit het hart.
Rekenwonders als Willem Bouman traden in de jaren zestig regelmatig op in grote amusementsprogramma’s, tussen zangers, goochelaars en showballetten. Min of meer heel Nederland zat voor de televisie, ja, het was, zoals dat heet, stil op straat. Dan loste zo iemand, in strakke smoking, lachend een paar enorm gecompliceerde sommen op. Volle verblufte zaal, daverend applaus en grote bos bloemen. 
Ik dacht als oud kind na over die man (altijd mannen toen), hoe hij na de show naar huis ging, de bloemen in een vaas op de keukentafel zette en daar moe ging zitten. Hoe keek hij op de avond terug, hoe zag de dag van morgen eruit? En vooral: wat moest hij met zijn talent? Leuk op verjaardagen, maar niet altijd natuurlijk. Zou hij de volgende dag op straat herkend worden? 
En nu vraag ik me af of er meer mannen en vrouwen als Willem Bouman zijn. Spreken ze elkaar? Hebben ze plezier?