Echt

Ineens ging het gesprek over Abba. Altijd aangenaam. Is niet helemaal mijn muziek, maar toch heb ik bijna alles van deze groep. Een goed liedje maken vind ik een hele kunst en als je over Abba hebt, heb je het over haast alleen maar uitstekende liedjes. 
We kwamen op Abba omdat de wereldsterren tot en met december in Londen te zien zijn en ongetwijfeld wordt die concertreeks verlengd. Ze worden begeleid door een tienkoppige band, maar ze zijn zelf niet echt. Het laatste gedeelte van deze zin, na de komma, had ik nog maar kort geleden niet kunnen opschrijven, want dan wist ik niet waarover ik het had.
Het zijn hologrammen en de Abba’s zien eruit zoals ze veertig jaar geleden oogden. Technologisch hoogstandje waarvan ik het fijne niet begrijp. Ja, ik weet wel wat ik zie als ik in Londen ben, maar niet hoe het kan. Nog belangrijker: geen idee of het me bevalt. Ga ik niet de hele tijd denken: ze zijn het wel, maar ook niet. Kijk ik niet naar een soort film? Ik moet het anders zeggen: kan ik mijn ogen wel geloven?
Terwijl ik me dat afvraag, zit ik toch met enige tegenzin te knikken. Paar weken geleden was ik met twee dierbare jongetjes in Madurodam. Daar staat een oud vliegtuig, de Flying Dutchman van de KLM. Daar kun je in. En dan is het alsof je vliegt. Voordat die vlucht begint, komt er uit de cabine ook een hologram, de befaamde Albert Plesman die ons welkom heet, en wat vertelt over de korte reis die we gaan maken. Net echt. 
Was behoorlijk onder de indruk. De dierbare jongetjes deden net alsof het de normaalste zaak van de wereld was en praatten er enthousiast joelend doorheen. Ik zei: “Even stil zijn en luisteren naar wat die mijnheer zegt!” Echt waar.