Postkoets

Steeds minder denk ik aan de sociale verlamming die corona veroorzaakte, terwijl de overheid me niet het gevoel geeft dat ik me moet instellen op een nieuwe golf. Misschien moet ik mijn eigen plan trekken, er zijn andere bronnen. Wel hoor ik vaak mensen zeggen dat ze `voor het eerst sinds corona’ weer iets ondernemen. Soms zeg ik het zelf ook.
Zaterdag was zonovergoten en `voor het eerst sinds corona’ bezocht ik weer eens een rommelmarkt, in een Noord-Hollands dorpje tegen de duinen. `Voor corona’ kwam ik er vaker en er was nauwelijks iets veranderd, behalve dat je nu voor wc-bezoek 1 euro betaalt. Was toen gratis, maar ja, andere tijd.
Ik liep er ook met een andere instelling rond. De neiging oude onduidelijke dingetjes te kopen was wat verschraald. `Tijdens corona’ heb ik veel oude rommel, inmiddels oude troep geworden, het huis uit gedaan, naar tevredenheid, ik moest dus ver weg blijven van nieuwe rommel, wat op een rommelmarkt ingewikkeld is.
Maar ja, ineens zag ik een koektrommeltje dat in mijn vroege kindertijd bij ons thuis op tafel stond, van dat mooie donkergeel met een afbeelding van een postkoest in vol bedrijf erop, sierlijk deksel. 
Zachte herinneringen tuimelden over elkaar heen, ik hoorde stemmen van mijn ouders, rook de geur van de woonkamer van toen. Wanneer verdween het trommeltje? Dat gebeurt met dat soort dingen, ineens zijn ze weg.
“3 euro,” hoorde ik de verkoper zeggen. Bedrag van niks en dan moet ik nog afdingen ook, want dat hoort op een rommelmarkt. Maar toch. Wat maar toch? Wordt het trommeltje thuis meer dan het zojuist was?
Ik loop door, koop verderop een puzzel, een afbeelding uit een avontuur van Kuifje. Tientje. Uit schuldgevoel niet afgedongen.