Energie

Natuurlijk dacht ik gisteravond om kwart voor negen: nu beginnen ze. En ik wist ook met welk nummer, hoe dat klonk en de sensatie die het teweegbracht in de volle Johan Cruijff ArenA. Dit jaar kostte het geen moeite te beslissen dat ik er niet heenging. De vorige keer wel, want toen wist ik dat ik het nooit meer zou doen. Wat sloot ik toen af? 
Ik had me trouwens al lang voorgenomen niet meer naar rockconcerten in stadions te gaan, niet omdat ik me daar te oud voor voelde, maar omdat ik altijd weerzin tegen een menigte had. Voor de muziek zette ik me daar vaak overheen. Zeker voor The Rolling Stones. Op 30 mei 1976 ging ik voor het eerst, in Den Haag. Daarna telkens als ze in Nederland waren. Tot vorige keer. Toen niet dus. En gisteravond ook niet. Wat ik al zei: nooit meer, behálve als ze in een kleine zaal zouden optreden, maar dat gebeurt waarschijnlijk niet. 
Afgelopen weken luister ik dikwijls naar een optreden uit 1977, in een Canadese club, El Mocambo. Pas uitgebracht en weergaloos, ruige dynamiek, jongensachtige energie, zo wil ik ze het liefst horen.
Het nummer waarmee ze gisteravond begonnen, Street Fighting Man, was toen in Den Haag het laatste. Daarna vuurwerk, terwijl personeel van de band het witte podium schoon ging zwabberen. 
Als het gesprek gaat over de leeftijd van de Stones, haak ik af. Altijd slappe praat. Vorige week dronk ik een glaasje met de bassist van de Nederlandse band The Bintangs, Frank Kraaijeveld. Die band bestaat ook al een jaar of zestig, net als de Stones. Door corona lag de boel lang stil. Nu treden ze weer een paar keer per week op. Frank: “Blij dat het weer allemaal gaat komen.” Daar gaat het om: dat het allemaal gaat komen.