Superjammer

Over de emotie die teleurstelling is, valt meestal weinig te zeggen. Door een van de nieuwsuitzendingen op maandagavond was ik gisterochtend op het ergste voorbereid, maar het viel behoorlijk mee. 
Heb het nog even over het afgelaste concert van The Rolling Stones. Terwijl ik door de kranten van gisteren bladerde, rekende ik erop te stuiten op meedogenloze foto’s van ontzettend sombere oude mensen in spijkerkleding, min of meer voorgoed verstild in richtingloze dynamiek, een groot plastic glas vol schuimloos bier in de handen. En in het bijschrift de uitleg waarom ze er zo uitzagen: teleurstelling. 
Er wáren wat van die foto’s, maar ze overheersten niet. En dat is maar goed ook. Kan me altijd opwinden over de typering `ouwelullenmuziek’ die dus alleen maar aantrekkelijk zou zijn voor een dito publiek. De laatste keer dat ik naar de Stones ging was in gezelschap van drie twintigjarigen die zich zéér op de avond hadden verheugd. Net als ik. 
Ik was ook blij met de foto in deze krant met de 17-jarige Silke in het middelpunt. Ze vond het `superjammer’ dat het niet doorging, maar oogde allesbehalve verslagen. Superjammer is oké.
Dat ik op mijn hoede was kwam door een man in het nieuws van maandagavond. Ver in de zestig, volgens mij, en er was iets met hem. Dat zat ‘m niet in zijn nette mouwloze spijkerjasje en de niet zo gelukte tatoeage op zijn linker bovenarm. Ook niet in zijn erg oude snor. Nee, het was vooral een dunne rode haarband rond zijn haast haarloze schedel. Verslaggever vroeg of hij teleurgesteld was. Geen sterke vraag. Als teleurstelling een gezicht had, was dat het gezicht van de deze man. Volgende vraag: “Wat gaat u nu doen?” Antwoord: “Op de bus wachten.”