Zin

Eerder deze week schreef ik over het groen van Wimbledon, zo symbolisch voor het echte begin van een lange zomer. Dat begin krijgt nog een zwieper door de Tour de France die vrijdag in Kopenhagen start. Het is ook het begin van de tweede helft van het jaar, wat ik liever zeg dan dat de eerste helft van het jaar alweer voorbij is, ik houd van voorwaartse dynamiek.
Bij die voorwaartse dynamiek hoort ook de naderende schoolvakantie. Hier en daar lees ik tips voor ouders die met pubers op reis moeten. Zelf hoef ik dat niet en ik ga niet zeggen dat ik me daarom gelukkig prijs, want dat is niet aardig voor de ouders die dat wel moeten. Alles daarover lees ik met harde belangstelling. 
Bij sommige stukjes tekst blijf ik hangen, bijvoorbeeld bij de vraag: “Hoe houd je de zomervakantie gezellig met een telefoonverslaafde puber die nergens zin in heeft?” Deze woorden veroorzaken in mij een diep gevoel van opluchting. Deskundigen proberen de vraag te beantwoorden, maar ik heb de indruk dat die antwoorden vooral theoretisch blijven. In de praktijk is het een vrij hopeloze gang van zaken.
Ik zie nog voor me hoe mijn dierbare buren altijd bekaf van vakantie terugkeerden met hun boze zonen op de achterbank. Dit jaar gaan ze voor het eerst samen na zoveel jaren, zonder kinderen. Leek net alsof ze zich gingen onderdompelen in een nieuw leven. Zo nu en dan appen ze een fotootje door van een ongekend ontspannen situatie. Ze zien er sterk verjongd uit.
Ik probeer me te herinneren hoe ik zelf als puber was, als puber op vakantie dus. Telefoonverslaving was nog niet aan de orde toen en of ik nergens zin in had, weet ik niet meer. Misschien heb ik helemaal geen zin me dat voor te stellen.