Limonade

Mijn boekhandelaar ziet er ontregeld uit. Hij zegt: “Het laatste halfuur kwamen er al twee keer jongens langs die vroegen of ik een heitje voor een karweitje had.”
Wist niet dat het nog bestond, heitje voor karweitje, en zeg dat het bijzonder is dat padvinders het nog doen.
Mijn boekhandelaar kijkt verbaasd en ik zie dat mijn opmerking volstrekt passé is, dat er helemaal geen padvinders zijn die langs de deuren gaan, maar gewoon jongens die wat vakantiegeld bij elkaar willen sprokkelen. In een tijd vol personeelsgebrek is het handig. Klein gat in de markt.
Heitje voor karweitje.
Volgens mij was het uitsluitend iets van de padvinders, destijds, langs de deuren gaan en voor lichte werkzaamheden beloningsgeld inzamelen voor van álles in het clubhuis. Heitje was een kwartje. Nu meer natuurlijk!
Ik was ook `welp’, een periode waarvan me weinig bijstaat, wel dat ik voor heitjes door de buurt ging. Herinner me een huis aan de Berg en Dalseweg in Nijmegen, kan het zo aanwijzen. De deur werd geopend door een vrouw met een kranig kapsel en een leuke lach. Ze ging me voor naar de woonkamer waar de eettafel propvol stond met koperen dingen die gepoetst moesten worden. Of ik limonade wilde? 
Na een paar uur duwde ze met een warm gebaar het heitje in mijn hand, alsof het een gunst was. Ze kneep haar ogen een fractie van een seconde goedmoedig dicht.
Aan mijn vader vroeg ik of hij niet in ruil voor karweitjes die ik de toekomst thuis zou doen, me in één klap het bedrag wilde geven dat ik dacht op te halen. Hij snapte mijn vraag, knikte ernstig, maar zei dat het beter was dat ik er zelf voor zorgde. Was goed voor mijn karakter. Vond ik ineens een ingewikkelde kwestie, karakter.