Bloemetjesjurk

Een vriend vertelt me dat zijn koffer nu ook is gearriveerd. Zelf was hij vorige week zaterdag al thuis. Zijn koffer maakte nog een omweg via Parijs, Orly Airport, en werd gisteren keurig thuis bezorgd door iemand van Schiphol. Daarvoor had hij van alles moeten regelen, maar dat doe je dan. Dat laatste vind ik even bedrukkend als vaststellen dat je koffer niet op de bagageband staat, terwijl je na een reis van tien uur uitzinnig naar huis verlangt.
Het problematische woord is hier: bagageafhandeling. De betekenis ervan is even log als hoe het klinkt. Spreek het drie keer achter elkaar uit en je kunt daarna een paar uur alleen nog maar aan het zinnetje `Dat gaat zomaar niet’ denken. 
Ik zie niet tegen veel op, maar tegen zo’n gang van zaken altijd, wat ook komt doordat mijn koffer vaak als laatste op die band wordt losgelaten. Na mijn vorige reis zag die meteen staan en op weg naar de uitgang werd ik ingehaald door een razende mevrouw in een bloemetjesjurk vol onprettige bloemen. Ze had een paraplu bij zich waarmee ze me op mijn hoofd wilde slaan, zoals je in grappige tekenfilms ziet gebeuren. Mijn koffer leek op de hare en op nog wel meer koffers. Was even vergeten dat ik daarom een rood lintje om het handvat had geknoopt.
Andere vriend zei me dat hij zijn koffer op Schiphol mocht zoeken in een ruimte waar er, in zijn woorden, `wel een stuk of duizend’ stonden. Ik dacht meteen aan de start van de Elfstedentocht. Wanneer de schaatsers zijn vertrokken zie je in de rechtstreekse uitzending altijd een schuur met daarin duizenden schoenen. De opluchting dat ik de mijne er niet tussenuit hoef te vissen is haast onvoorstelbaar.
Denkend aan bagageafhandeling voel ik hetzelfde.