Sneeuwlandschap

In mijn werkkamer klinken vaak rustgevende geluiden. Die laat ik door Spotify aanleveren. Het zijn er twee, twee keer regen. Regen één is regen zoals wij die in ons land kennen, regen twee een tropische regenbui. Het verschil ertussen is niet groot en dan heb ik het nu over het geluid. De tropische regenbui klinkt iets natter, terwijl er in de Nederlandse regenbui zich af en toe het gegrom van onweer in de verte mengt, niet al te hard, want dan is het niet rustgevend meer. 
Beide opnamen duren acht uur. Daarna moet je ze opnieuw opzetten, als je tenminste behoefte hebt aan nog mee rust. Maar na acht uur regen wil je wel eens wat anders en zodra je wat anders wilt, is het met de rust gedaan, want dan ga je je koortsachtig afvragen: wat dan?
Behalve dat ik baat heb bij de rust die het regengeluid veroorzaakt, is er nog iets. Ik zit heus niet de hele dag in mijn werkkamer, soms moet ik er even uit, maar het kan zijn dat ik vergeet het geluid uit te zetten.
Wanneer ik na een uurtje terugkom, moet ik me altijd afvragen wat ik er aan de hand is, maar natuurlijk weet ik het vrij snel: rustgevende regen. Niet dat ik dan meteen rustig word, maar ik denk er wel over na en stel mezelf bijvoorbeeld de vraag wat het oplevert als er een min of meer volmaakte rust in me neerdaalt. Waar hoop ik op, waar reken ik op?
Welk geluid ook voor bijna betoverende rust zorgt, is een sneeuwlandschap in de vroege ochtend. Het lijkt alsof het stil is, maar dat is niet zo, je hoort iets zonder dat je kunt zeggen wat het is. Een fluistering, een zacht geheim. Bestaat helaas geen opname van.
Als je trouwens een tijdje denkt aan een kangoeroe in het Land van Maas en Waal is dat ook rustgevend.