Poncho

Mijn bevriende buurman sport op dezelfde fitnessclub als ik. Vaak lopen we er samen naartoe. Een korte afstand, maar het is prettig die samen te delen, bijvoorbeeld om elkaar te prijzen dat we het toch maar weer gaan doen in de vroege ochtend, terwijl er ook mensen zijn die nog lekker in hun bed liggen met een krant en espresso. 
Wanneer we na een uur weer naar huis lopen, beseffen we sterk dat we ontzettend opgelucht zijn. Daarover kunnen we ook gul van gedachten wisselen.
Soms, nee best vaak komt het gesprek op onze moeders. Die zijn er niet meer, maar ook weer wel, omdat we graag over hen praten. Af en toe komen we tot bevindingen die toch betrekkelijk nieuw zijn. 
Vorige week regende het onbarmhartig toen we ons bezweet naar huis spoedden. Mijn buurman zegt: “Je houdt toch zo van de herfst! Is dit de bedoeling?” We zien een fietser passeren met gebogen hoofd en een gele poncho aan.
Ja, daar heb je onze moeders weer. We hadden het niet zo op poncho’s, zagen het nut er natuurlijk wel van in, maar trokken die niet op eigen initiatief aan, wel als onze moeders het zeiden, terwijl we in wezen helemaal geen gehoorzame jongens waren. Hoe dat psychologisch in elkaar zat, weten we niet. Waarschijnlijk konden en wilden we het niet zelf zijn die het beste met ons voor hadden, zoiets. Daarvoor hadden we onze moeders.
Uiteraard hebben we het ook over hen omdat we willen dat ze ons zo zouden zien, hun oud geworden jongens die hun best doen jong te blijven, terwijl het hartstikke duidelijk is dat daar geen sprake van kan zijn. Maar we doen ons best. Ja, we willen een complimentje, we willen dat onze moeders trots op ons zijn. Zo zijn kinderen nu eenmaal. Gaat nooit over. Gelukkig.