Oceanen

In mijn kindertijd waren, geloof ik, alle plaatjes die je kon sparen voetbalplaatjes, beroemde clubs, cartoonachtige tekeningen van befaamde spelers. De plaatjes van de clubs kreeg je bij kauwgum, vieze kauwgum, je kauwde je wezenloos. Die plaatjes veroorzaakten spanning: welke zou je krijgen? En als je ze al had, met wie ging je ze ruilen? We hadden de indruk dat er van sommige plaatjes minder in omloop waren. Wie zo’n plaatje dubbel had, genoot enig aanzien. Je kon niet met één plaatje komen om het begerenswaardige te verwerven. Nee, vijf! Soms nog wat erbij. Ik raakte zo eens een vierkleuren balpen kwijt. Mijn moeder ging die toen terug halen.
Ineens is zoiets voorbij. Je gaat verder met een leven waarin dat soort plaatjes niet meer passen. Maar uiteraard zit ik niet stil wanneer er een actie is. De kleinzonen!
Bij Albert Heijn zijn nu al een week of twee plaatjes in omloop met daarop van alles wat zich afspeelt rond en in de oceanen. Vijftien euro aan boodschappen en je hebt er een. Vijftien euro ben al kwijt zodra je er binnenkomt, dus het gaat snel.
Soms vergeet de caissière me plaatjes te geven, misschien denkt ze wel: die man heeft niets met oceanen. Het gebeurt dat ik dat pas bij de uitgang in de gaten heb. Dan dus terug, beetje opgewonden. En uiteraard zeg ik erbij dat het voor de kleinzonen is, anders gaan ze misschien rare dingen denken, zonder dat ik weet wat die rare dingen zouden kunnen zijn (diepzeejunk?). Het scheelt trouwens wel als je dat zegt, van die kleinzonen, want ik krijg er altijd een paar extra. De caissière kijkt er vertederd bij. Ik geef het maar door.
Als je contactloos betaalt, moet je toch contact maken. Heb je voor de plaatjes over.