Aderlating

Afgelopen dagen las ik veel te veel over Prinsjesdag. Waarom ik het veel te veel vind is omdat het op die dag nergens meer over gaat. Ben eerlijk gezegd vergeten wanneer er voor het laatst iets werd gezegd waarvan we opkeken of wat te maken had met een beleid waarvan je het gevoel had dat er diep over nagedacht was. 
Alles wat onze vorst moeizaam voorleest, is voor hem misschien verrassend, maar voor ons niet, want vanuit alle bewindshoeken wordt er al gelekt sinds de pepernoten in de schappen liggen. Maar het typeert het land natuurlijk wel dat er op een dag van niks steeds intenser vooruit wordt geblikt. Nieuw is dat de troonrede in een theater wordt gedeclameerd, de Koninklijke Schouwburg. Lijkt me juist.
Blijkbaar leefde er de vraag of er ook een troon voor Amalia moest komen. Amalia is me sympathiek, maar waarom moet ze nu al op een troon? Wat voegt het aan haar toe? En aan ons? Wil ze dat zelf? Vast niet. Wie dan wel? Volgens mij zal het geen wens van haar ouders zijn. Het gaat niet door, maar waarom weten we dat? Wie lekt dit? 
En dan de aderlating. Aderlating? Ja, aderlating. De rijtoer duurt maar kort, te kort eigenlijk. Lange Voorhout, even linksaf en klaar. Wat ik niet hoef te weten, maar toch weet is dat de route deze zomer is uitgetest. Uitgetest, echt waar. Wat ik niet hoef te weten, maar toch weet is dat Amalia meedeed met de test. Te paard. Ze reed voorop. Wat ik niet hoef te weten, maar toch weet is dat men in kringen die over dit koninklijke traject gaan, blij is dat Amalia op de hoogte is van deze nieuwe route. Wat doet die kennis met haar?
Misschien komen in de babbelprogramma’s vanavond de hoedjes al aan de orde. Dan ook hier: te vroeg gepiekt.