Denkwerk

Dertig uur in de rij staan om afscheid te nemen van de gestorven koningin. Het zegt veel over haar, maar ook over het Britse volk. Zul je hier niet snel zien. Wij kunnen het niet en dat is niet omdat we daar te nuchter voor zijn. Dat wordt altijd gezegd, dat we een nuchter volkje zijn (altijd volkje, nooit volk). Volgens mij zijn we dat helemaal niet, maar daar gaat het nu niet om, we zijn slecht in rijen, we beschouwen haast iedere rij als onrecht, als een omstandigheid die zich tegen ons keert.
Als ik in Engeland ben, zie ik regelmatig mensen in een rij staan, de gewoonste zaak van de wereld, een rij is daar een rustig tafereel waarin geen verontwaardiging knettert. Hier en daar leest iemand een krant of een boek en natuurlijk is men ook met het mobieltje in de weer. Sommige mensen zijn in gedachten en vaak is het te merken dat het om gedachten gaat waaraan ze anders niet toekomen.
Aan dat laatste geef ik me ook graag over als ik ergens moet wachten, niet alleen in een rij, maar ook zittend in bijvoorbeeld een wachtkamer of op een bank op het perron, starend naar de rails.
De kunst is haast te negeren, meestal geen gemakkelijk karwei, maar het kan. De basisvraag is: “Kan ik er iets aan doen dat het hier niet opschiet?” Die vraag is algemener te maken: waaraan kun je wel iets doen en waaraan niets? Die kwestie is interessant en veroorzaakt denkwerk dat het problematische van een rij kan verzachten.
Hoe dan ook zaak niet zuchtend nijdig te worden van een rij. Misschien heb je veel te doen, maar nu dus even niet! Als je je in een vervoermiddel bevindt, auto, bus, trein, vliegtuig, boot, kan de buitenwereld geen beroep op je doen. Een rij is ook een soort vervoermiddel.