Bond

Nog een paar keer luisterde ik gisteren het betoog van Thierry Baudet terug en telkens vond ik het jammer dat het kabinet verontwaardigd de zaal verliet. Ben nog steeds benieuwd in wat voor conclusie hij zou zijn beland. Neem tenminste aan dat hij een conclusie had voorbereid. Was bijna fascinerend hoe krankzinnig en ontremd hij sprak over het marxisme en cultureel marxisme en de spionnenuniversiteit. Mag natuurlijk niet, maar ik vond het grappig. Dat was uiteraard niet de bedoeling van Baudet, hij moet het op zijn fractiekantoor serieus hebben zitten nadenken hoe hij het kabinet een veeg uit de pan kon geven en toen herinnerde hij zich dat mevrouw Kaag in Oxford op het St. Antony’s College had gestudeerd. Hij wist genoeg.
Er zijn een paar reacties mogelijk. Weglopen voor dat absurdisme is niet de beste. Je kunt er niet op reageren, wat efficiënt is, maar je kunt er ook net zo absurd op ingaan, uiteraard niet te lang, want er moet algemeen beschouwd worden. 
Mevrouw Kaag had kunnen zeggen dat ze inderdaad een spion was, maar geen idee had waar ze heen moest met alles wat de afgelopen jaren te weten was gekomen, maar dat er binnenkort wel een film over haar leven gemaakt werd (“beter dan James Bond”) en dat ze het een eer vond daarin zichzelf te mogen spelen en in een zilveren auto ging rijden die ook kon vliegen en varen. Zoiets. En vervolgens overgaan tot de orde van de dag. Daarin heeft iedereen dan trouwens meer zin dan voor het toespraakje van Baudet, want zo werkt dat: even iets horen dat nergens op slaat en daarna weer hartstikke inhoudelijk worden. 
En de Thierry Baudet houdt een tijdje zijn mond omdat hij zich afvraagt wat hem potverdorie nou weer is overkomen.