Handeling

Aanschuiven. Zo heet het als je gast bent in een praatprogramma op televisie. Alsof je toevallig in de buurt was, per ongeluk naar binnen keek en zag dat er paar mensen aan tafel van gedachten zaten te wisselen en dat de gespreksleider dan wenkte: kom er rustig bij als zin hebt. Oké, je schuift aan.
Het gaat anders: dagen daarvoor word je gebeld met de vraag of je wilt komen, maar er wordt meteen bij gezegd dat het nog niet zeker is, dat je vlak voor de uitzending te horen kunt krijgen dat je niet welkom bent, want ja, de dekselse actualiteit kan roet in het eten strooien. Dagen erna moet je telefonisch voorgesprekken voeren met telkens een andere redacteur. Intense gang van zaken die eindigt met je aanschuifdynamiek.
Zit ‘m in dat `schuiven’. Daar is iets mee.
Minister Hoekstra liet zich onlangs opmerkelijk uit over de stikstofproblematiek. Gedonder in de Kamer. Moet nog een laatste woord over gezegd worden, maar dat woord is er nog niet, want het interview is voorlopig `terzijde geschoven’. Weer dat schuiven. Lijkt een nonchalante handeling, maar er is diep over nagedacht en uren over vergaderd: wat te doen met dat rare interview met Wopke?
Ja, ze wachten de bevindingen van Johan Remkes af. Die zijn sturend in het stikstofbeleid. Ik ben altijd blij als ik de heer Remkes in mijn column kan opvoeren. En nu doe ik dat omdat ik zo ontzettend graag weer eens de titel citeer van zijn stikstofrapport van een paar jaar geleden. Die is fantastisch: Niet alles kan overal.
Ik heb die woorden op een briefje geschreven dat boven mijn bureau hangt. Wanneer ik die lees knik ik blij en opgelucht. Als ik op straat bij een gesprekje ben aangeschoven hoor ik me ze soms ook zeggen.