Gorilla

In de Nijmeegse editie van deze krant las ik gisteren een stuk over de kermissen van vroeger en de bizarre mensen die daar tentoongesteld werden. Je moet betalen om hen te zien.
Uit mijn kermisherinneringen komt nu De Dikke Dame te voorschijn. Ik ben in het tentje geweest waarin zij zat. Ik was kind, dat weet ik zeker, maar ik weet ook zeker dat ik daar niet met mijn ouders was, want die hadden bezwaar tegen dat soort manifestaties. Ik kan er ook niet in mijn eentje zijn geweest, want dat had ik vast niet gedurfd. Maar met wie dan? Mij herinneringen laten me zelden in de steek, maar nu ontbreekt er iemand.
In dat tentje waarin een brakke geur hing, durfde ik trouwens niet goed te kijken. Ja, ik zag dat De Dikke Dame zat te breien en niet keek naar de mensen die naar keken. 
Jaren, jaren later moest ik optreden op een festival, met theatertjes en ook kermisattracties, bijvoorbeeld een tentje waarin een vrouw binnen een paar minuten in een ontzettend woeste gorilla veranderde.
Uiteraard ben ik gaan kijken, het zag er goed uit.
Omdat ik daar in functie was, had ik toegang tot het terrein waar alle medewerkers konden eten en drinken. Daar ontmoette ik die vrouw, een innemende verschijning. Ik zei dat ik haar zojuist gezien had. Ze zei: “Dat is zo’n beetje de bedoeling.” Ze sprak die woorden verlegen uit.
We dronken een glas wijn in de avondzon en zonder dat ik ernaar vroeg, legde ze uit hoe het ging, haar verandering in een gorilla. Spiegels deden vooral het werk. Of ze het even moest demonstreren? 
Terwijl we naar het tentje liepen, dacht ik: “Ik wil het eigenlijk helemaal niet weten, ik wil dat het écht gebeurde.” Toch lette ik scherp op. Misschien was het ook iets voor thuis.