Echt

Kinder- en jeugdpsychiater Marja van ’t Spijker zegt dat ouders tijdens de herfstvakantie hun telefoon minder moeten gebruiken in bijzijn van hun kind. Ze moeten `echt contact’ maken. Als dat niet gebeurt, kunnen die kinderen daar later last van krijgen. En op het moment zelf, neem ik aan, en niet alleen tijdens de herfstvakantie.
Geldt niet alleen voor ouders en kinderen, maar voor iedereen. `Echt contact’, hebben we daar niet allemaal behoefte aan, niet voortdurend natuurlijk, contactloze uren kunnen ook weldadig zijn, maar in ieder geval zo nu en dan? Misschien zijn we een beetje aan het verleren wat dat is. 
Je kunt soms niet eens afmaken wat je aan het vertellen bent, want “Ja sorry hoor, dit moet ik even aannemen”. Niks moet, denk ik dan recalcitrant. Of iemand begint tijdens je verhaal ineens te proesten, terwijl je niets grappigs hebt gezegd, maar op het apparaatje is pardoes een foto verschenen van een dikke poes met een paars petje op.
Fijn is dat Marja van ’t Spijker ook als voorbeeld noemt: ergens zitten wachten. Op de trein: “Laat je telefoon in de tas en bekijk gewoon met je kind wat er op het perron allemaal te zien valt.”
Qua perrons ben ik deskundige en inderdaad zie je nooit iemand wachten zonder intensief met dat mobieltje in de weer te zijn. En de psychiater heeft enorm gelijk: als je om je heen kijkt leer je veel over de wereld waarvan je deel uitmaakt. Kijken maar mensen kan je veel vertellen over wie je zelf bent door je af te vragen wat je opvalt en waarom.
Niet alleen op een perron, ook in de wachtkamer van het ziekenhuis, in de file, in de rij bij de kassa.
Ook vraag je je af met wie je `echt contact’ wilt hebben. Antwoord valt niet altijd mee.