Spiegel

Overal lees en hoor je dat Tweede Kamervoorzitter mevrouw Bergkamp haar conclusies moet trekken. Gelukkig vind ik dat ook. Is altijd lastig wanneer iedereen om je heen iets vindt, terwijl je zelf nog geen idee hebt. In sommige kwesties stap ik te laat in. Hier niet. Bij het eerste signaal omtrent mevrouw Arib dacht ik: nee, mevrouw Bergkamp! 
Conclusies trekken is niet altijd eenvoudig. Bij mevrouw Bergkamp heb ik het idee dat ze al een klein beetje met die conclusies in de weer had moeten zijn toen ze op een dag tegen zichzelf in de spiegel zei: “Jij moet voorzitter van de Tweede Kamer worden.”
Zelf ben ik in alle omstandigheden een groot voorstander van simpele vervolgvragen na grote vragen, in dit verband bijvoorbeeld, voor die spiegel dus: “Waarom zou dat moeten gebeuren?”
Juist die simpele vragen moet je serieus nemen. En natuurlijk altijd eerlijk beantwoorden, wat vooral van belang is als je vragen aan jezelf stelt.
Nu we het toch over eerlijk hebben: waarom gaat mevrouw Bergkamp niet aan zo’n praatprogrammatafel zitten (`aanschuiven’) en dan zegt: “Beste landgenoten, ik heb iets helemaal verkeerd gedaan en zelfs even gedacht dat ik daarmee zou wegkomen. Ik ben behoorlijk verstrikt in dat misverstand. En dat spijt me.”
Dan zijn er twee mogelijkheden: ze belooft dat ze iets anders gaat doen dan die Kamer voorzitten, vast veel mogelijkheden (`bestuurtjes’), of zegt dat ze desondanks blijft. Dat laatste vraagt, denk ik, om een kleine toelichting. Dat is ook een kwestie van conclusies trekken.
Wat ik al zei, we zeggen het misschien te makkelijk dat iemand conclusies moet trekken.  De meeste mensen in ons openbare leven hebben het daarvoor veel te druk met zichzelf.