Nootjes

Sommige situaties kun je meteen lezen. Dat is het woord, geloof ik: lezen. Er zijn ook mensen die zeggen: “Ik kan je gezicht lezen.” Vind ik altijd een vreemde mededeling. Het is mijn gezicht, maar ik zal nooit zeggen dat ik het kan lezen, want dat doe je niet met je eigen gezicht. Maar ik weet natuurlijk niet altijd hoe ik kijk. Ik hoor weleens: “Is er iets? Je kijkt zo somber.” Op de vraag of er iets is, ga ik zelden in, maar ik kan me er niet bewust van zijn dat ik somber kijk. Misschien kijk ik van nature vaak zo, terwijl ik het niet ben. Integendeel, ik ben meestal erg vrolijk, maar soms mag je daar niet al te zichtbaar mee te koop lopen, want dan krijg je: “Wat valt er te lachen?”
Goed, snel terug naar situaties te lezen zijn. Zo’n situatie kwam gistermiddag het café binnen waar ik in een krant verdiept zat. Nou ja, verdiept, half verdiept, want de situatie trok mijn aandacht, vrouw van een jaar of twintig en man van rond de vijftig, duidelijk haar vader, ook duidelijk een vader die ze niet vaak zag. Volgens mij las ik dat goed. Ook dat hij van ver weg kwam. En zich niet op zijn gemak voelde. Hij had laarzen aan die je hier zelden ziet. Uit de zak van zijn lange jas stak een beduimeld boek.
Ze gingen tegenover elkaar zitten, bestelden bier en hij vroeg of er nootjes bij konden. De vrouw bracht op volle kracht een zo luchtig mogelijk gesprek op gang. De man was vooral een voorzichtige knikker en toen de nootjes op tafel stonden, nam hij er een volle hand van en die mepte hij gretig in zijn mond. Lange reis achter de rug, daarom honger, daarom moe.
De vrouw boog zich teder naar hem toe, haar hoofd een beetje schuin.
Ze deed haar best. Soms kan alleen maar dat.