Rust

Waar ik zo nu en dan aan terugdenk is dat ik als kind het liefst zo laat mogelijk naar bed ging. Opblijven, ja, dat is het woord: “Mag ik nog even opblijven?” En als dat mocht, was het een triomf waarvoor je nauwelijks woorden had. Opblijven! Nooit vroeg naar bed. Want dat was het altijd: als je naar bed moest, was het veel te vroeg.
En nu is die tijd voorbij, er is tijd verstreken, behoorlijk wat tijd, en wat is er fijner dan vroeg naar bed gaan? Met een boek. Of een film op de kleine tv op de slaapkamer. Kan niets tegenop. Je praat er niet over, want niemand vraagt je naar dat soort situaties, maar je wilt er maar al te graag over praten: het bed en daarin met rust te worden gelaten, weg van alles.
Denk ik vaak aan. Paar dagen geleden was de langste nacht, de kortste dag, ik weet niet wat belangrijker is, te lang, te kort. En wat me een beetje weemoedig stemt is dat ik ooit vond dat de dagen best kort mochten zijn en dat het alsjeblieft zo lang mogelijk donker was. En ineens was het over.
Ik hoefde geen korte dagen meer, ook geen lange nachten. Het enige wat ik wil, is meer licht, zo vroeg mogelijk, ja, de gordijnen openen en naar het licht lijken, van dat licht dat van alles belooft voor de nieuwe, graag eindeloze dag. 
En ik denk aan de jongen die zo ontzettend van donkerte hield. Wat zocht ik daarin? Wat mocht niet zichtbaar zijn? Was die duisternis ook een vorm van stilte waaraan ik behoefte had? Misschien had ik het gevoel dat ik lang aan het opblijven was, dat ik niet vroeg naar bed moest.
Wanneer verandert dat in je leven? Wat gebeurt er op dat moment? Ben je dan ineens ouder dan de dagen ervoor? Wat snap je als je dat begrijpt? Wat leer je daarvan?