Popelen

“Fijne dagen!” Hoe vaak hoorden we die wens deze week? Graag wil ik altijd fijne dagen, maar de komende twee moeten fijner dan fijn zijn. Is misschien best hard werken.
Op de brug hier tegenover stonden gistermiddag een Kerstman, een raar dansend rendier (geen echt, een mens in rendierpak) en een kerstelfje, een dun meisje dat erg verdrietig keek. Passanten wilden enthousiast met hen op de foto. Dat gebeurde ook, waarschijnlijk was dat de bedoeling van het trio op de brug. Of daar een klein vergoeding tegenover moest staan, weet ik niet, misschien was het puur om de gezelligheid. Maar aan de kerstelf was dat niet te zien. Ik moest even opzoeken wat de functie van een kerstelf is: ze (m/v/x) moet de Kerstman bijstaan, voor de rendieren zorgen en zich buigen over verlanglijstje. Aan de kerstelf op de brug was goed te zien dat ze dat allemaal niet van plan was. Ze wilde vooral enorm weg. De regen zuchtte druilerig met haar mee.
Van dat tafereel kwam ik niet echt in de sfeer, moet ik zeggen. Ja, die sfeer lijkt nog erg ver weg. Op de fitnessclub leek het soms even te lukken.
De coach zorgde er kranig voor dat er overal in de zaak hard kerstmuziek klonk. Het heeft wel wat Jingle Bells te horen terwijl je je ontremd op een crosstrainer staat uit te sloven. Je verlangt sterk naar huis waar je ook van dat soort muziek hebt, maar die je toch ook graag stil houdt.
Kerstmis zit in je hoofd, daar moet je wat zachte gedachten ordenen, je voorbereiden op het nieuwe jaar dat nu nog introvert aan het popelen is, ja, ervoor zorgen dat je een beetje mee popelt en dat hoopvol delen met wie je dierbaar is, daar de tijd voor nemen. Vind ik heel wat. Ja, zo kunnen het fijne dagen worden.