Geschreeuwd

Nooit gedacht dat ik aan een hogedrukspuit vage symbolisch waarde zou toekennen. Gebeurde in een ruimte waarvan ik niet weet hoe die heet. Wasbox misschien. Je zet er in ieder geval je auto in en die mag je dan zelf wassen, en afspoelen natuurlijk. Met drie soorten spuiten, twee hogedruk en een kalme met een borstel eraan.
Lange tijd was ik niet geweest, ik geloof sinds de zomer niet, en mijn auto had dikwijls onder een boom gestaan vol vogels met maagproblemen. Dat komt de uitstraling van je trouwe voertuig niet ten goede.
Ik had dus munten opzij gelegd, want al die spuiten zet je in werking via een automaat. Met munten dus. Maar dat was veranderd, zag ik toen ik mijn auto in de box had gereden. Moet nu met  pinpas. Waarom, vraag ik me dan af, wat is er tegen munten? Het was er trouwens erg druk, wat natuurlijk door de kerstvakantie kwam – niet op gerekend.
De betaalinstructies waren onduidelijk. Eerst knopje van de gewenste spuit indrukken en dan pinnen of juist andersom? Lange tijd gaf de spuit (met wasmiddel) geen teken van leven, maar nadat ik even tegen de automaat had geschreeuwd ineens wel.
En toen, ja toen deed zich een probleem voor dat ik nog nooit bij de hand had gehad. Ik was een minuut of vijf met de hogedrukspuit met zeep in de weer geweest en mijn auto zag eruit als de baard van de Kerstman, maar ik merkte dat die spuit niet meer ophield. Door dom pingedrag had ik wel voor een minuut of twintig betaald. En ik moest ook nog spoelen! 
Voor de box stond een lange rij. Van chagrijn waren veel ramen beslagen. Ik ging voor die rij staan, wees naar de spuitende spuit en maakte een wanhopig gebaar. En even dacht ik: ja, het jaar is nu enorm op gang gekomen.