Rapen

Het zal vast onderzocht zijn of die campagnes van de Stichting Ideële Reclame (Sire) effect hebben. Ik neem er altijd met instemming kennis van. Ze gaan bijna altijd over omgangsvormen en daar kunnen we niet vaak genoeg op gewezen worden. De meesten van ons willen immers beschaafd zijn, in ieder geval doen alsof.
Maar ja, werken die acties?
Ik herinner me een campagne over korte lontjes, bijvoorbeeld in het verkeer. Volgens mij zijn die lontjes alleen maar korter geworden. Ook als voetganger ben je vaak de klos. Soms willen mensen door je heen lopen, want het mobieltje is belangrijker dan de wereld om hen heen. Gisteren riep ik “Hé!”. Die uitroep werd niet veroorzaakt door een kort lontje, maar ik schrok. De man met het mobieltje hield halt, draaide zich om en het was te zien dat hij naar een vernietigende uiting zocht, maar die had hij niet paraat, wat ook kwam door de aandacht die het mobieltje opeiste. Opgelucht liep ik door.
In de nieuwe campagne wordt opgeroepen niet te polariserend met elkaar om te gaan. We hebben meer meningen dan ooit en door de sociale media zijn we meer dan ooit geneigd die meningen alle ruimte geven, meestal metéén en dus te snel. Een mening wint aan kracht als je erover hebt nagedacht en, net zo belangrijk, als je je hebt afgevraagd of je die mening niet net zo goed voor je kunt houden. Of het waar is, weet ik niet zeker, maar een mening heb je op de eerste plaats voor jezelf.
In gesprekken heb ik het vaak. Iemand trekt fel van leer met rollende ogen. Dikwijls denk ik: je mag dat lekker vinden, maar mij kan het niet schelen dat je dat vindt. Of dat juist is? Waarschijnlijk niet. Je moet het in ieder geval niet zeggen, want dan zijn de rapen gaar.